خسته ام
از خودم خسته ام
از شما
روزهای بی حوصلگی
شبهای کشدارِ تنهایی
از این شعرهای تکراری
عشق ها
عاشقانه ها
حتی شکست های تکراری
از این حضورهای مترسک وارِ پر از تردید
از امتدادِ مستمر چهار فصلی که از کفِّ ما میروند
بدون هیچ چ چ چ تغییر ... بدون هیچ تغییر
خالی شده ام
خالی میروم
هیچ فکری در سرم نمیماند ... نمیآید که بماند
همین روز هاست که کاغذِ سفیدی به اشتراک بگذارم
فقط با یک امضا
یا چه میدانم
یک شکلک
یکی از این قلب هایی که همه برایِ هم میفرستند
یا دستی که باید تکان بخورد ولی نمیخورد
همین روز هاست که خودم را یک جایی گم کنم
نه ... این بار پشتِ دود سیگار نیست
یا میانِ انبوه واژه های بی سرانجام
یا در سوگِ نیمه رفاقت های گاه و بیگاهی
این بار
در کوچه پس کوچه هایِ کودکیِ کسی
که زود بزرگ شد
نیمه برهنه
عصیانی
شورشی
و با دلی پر بزرگ شد
کسی که این روزها ... عجیب خسته است ..

به سلامتی کسی که همیشه نقش بزدلارو بازی کرد، اما از ۱۰۰۰ تا آدم پر مدعا مرد تر بود!!! رامین پرچمی بلاخره آزاد شد

  بسلامتی کسایی که تو خاطرمون « ابدی » هستن اما تو خاطرشون «عددی»  نیستیم

سلامتی همه اشک هايی که توی خلوت می ريزيم تا کسی که لياقت نداره اونارو نبينه

به سلامتی کسی که نمیشناسه منو ولی نوشته هامو میخونه تا از درونم با خبر باشه و بمن بفهمونه که تنها نیستم

گفت :به رفیقم بگین از این بیشتر از دستم برنیومد

هميشه هم قافيه بودند سيب و فريب

حتي زماني که هيچ کس شعري نگفته بود
و حالا که همه شعر ميگوييد
همه با هم ميگوييم سيـــب
و دوربين هاي عکاسي را فـــريــب ميدهيم
تا پنهان کنيم آن اندوه موروثي را پشت اين
لبخند مصنوعــي

از عشق مکن شکوه که جای گله ای نیست
بگذار بسوزد دل من مسئله ای نیست
من سوخته ام در تب ، آنقدر که امروز
بین من و خورشید دگر فاصله ای نیست